اشعار

ای بــاب حــوائــجِ الــی الله            در مـلـک خــدا امــام آگــاه

سـلـطــان اُمــم امــام قــرآن            سـر تـا بـه قـدم تـمـام قـرآن

ای دیـدۀ دل چــراغ نـوری            موسـای هـزار کـوه طوری

قـبـر تو چـراغ اهل بـیـتـش            صحـن تو بـهـشت آفـرینـش

کعبه است هماره زیر دِینت            تـعـظـیم کـند به کـاظـمـینت

در حـبس، به نه سپهر ناظم            مشهـورتر از هـمه به کاظم

زندان تو رشک طـور ایمن            موسات به کف گرفته دامن

عیسی به فـراز چرخ چارم            بـر روی تو می‌زنـد تـبـسّـم

زنـجـیر تـو رشـتۀ وصالت            زنـدان شـده شـاهـد جـلالـت

حبس تو نهان ز چشم یاران            از اشگ شبت ستاره باران

با آن که نـبـد ره خـروجـت            می‌بـود هـزارهـا عـروجـت

خصم ار چه به گردنت غل انداخت            سجّاده ز گریه‌ات گُل انداخت

زنـدان تو مـحـفـل دعـا بود            مـیـعـاد گـه تـو و خــدا بـود

معـراج تو در دل سیه چـال            می‌کرد نـمـاز با دمت حـال

لب‌های تو بوسه گاه تکـبیر            زندان به دعات گشت تطهیر

زنـجـیر تو کـائـنات را دِین            حـبس تو مقـام قاب قـوسین

ای روح لطـیف رنجـه دیده            هر صبح و مسا شکنجه دیده

ای پـاسـخ مهـربـانیت قـهـر            ای قـلب تو پاره پاره از ره

بی‌جرم و گنه عدو تو را کشت            ای یوسف فاطمه چرا کشت

چون جدّ غریب خود به گودال            پـرپـر زده در دل سیه چال

آگاه ز غربت تو کس نیست            جز مشت پریت در قفس نیست

ای شسته به اشگ، تربت تو            تـشیـیع تو شـرح غـربت تو

آخـر بـدنـت به اوج عــزّت            تشییع شد ای غریب عترت

بـردنـد تـنـت چـو آیت نـور            با غسل و کفن به جانب گور

کـردنـد ز پـیکـر تو تجـلـیل            می‌رفت به عرش بانگ تهلیل

بس نوحه که در غمت سرودند            زنجـیر ز گـردنت گـشودنـد

با آن هـمه زخـم حلـقـۀ غُـل            گـردیـد نـثـار پیـکـرت گُـل

دیگر نـزدند بر تـنت سـنگ            از خون جبین نشد رخت رنگ

دیگر به سرت نخورد شمشیر            دیگر به دلت نزد کسی تیر

دیگـر نبـرید کس سـرت را            در خـون نکـشید پیکرت را

دیگـر سر تو نرفـت بر نـی            در طشت طلا و مجلس می

بُـردند به دوش پـیکـرت را            دیـگـر نـزدنـد دخـتــرت را

دارم به دل آه سیـنه سـوزی            چون روز حسین نیست روزی

تا شعـلـۀ دل ز سـینه خـیزد            «میثم» به حسین اشگ ریزد

بـا گــریـه، بـا آه دمــادم مـی‌نـویـسـنـد            در ذیل مُصحف، شرحِ ماتم می‌نویسند
انـدوه را با جـوهـر غـم مـی‌نـویـسـنـد            این روضه را مثـل مُحَـرَّم می‌نـویسند

کوچه به کوچه مـجـلس ماتـم گرفـتـند
کَرّوبیان با روضه خوان‌ها دم گرفـتند

آیـات قـرآن حـضرت موسی‌بن جعـفر            تسبیحِ ایـمان حضرت موسی‌بن جعفر
آوای باران حـضرت موسی‌بن جعـفر            دردی و درمان حضرت موسی‌بن جعفر

لب تـشنۀ عـشق تـوأم بـاران عـطا کن
از دردمـنـدان تـوأم درمـان عـطـا کن

چـشـم مـرا تــر کـن زمــان ربّـنــاهــا            لـطـفاً نـگـاهـم کـنـم مـیـان این گـداهـا
پیچیده در هفت آسـمان‌ها این صداها:            یا “فاطمه معصومه”ها و یا “رضا” ها

خـورشـید و مـاه آسـمـانِ مُـلک ایران
فـرزنـدهـایت صـاحـبـان مُـلـک ایران

موسی طور غـم عصایت را شکـستند            با زجـر تو قـلب رضایت را شکـستند
نامـردهـا دست دعـایت را شـکـسـتـند            در کنج زندان ها صدایت را شکـسـتند

چـیزی برای تو به جـز مـاتـم نـمـانده
نـای مــنـاجـاتـی بـرایـت هـم نــمـانـده

سـجـاده‌اش را خـیـسِ اشک ربـنا کرد            درد تــمــام درد مــنــدان را دوا کــرد
در حـق دشمن نـیـمۀ شب‌ها دعـا کرد            امّـا بـه دسـت تـازیـانـه روزه وا کـرد

آه از غـروب درد و قـلب پست دشمن
افطارها غم خورده‌ای از دست دشمن

شیعه هنوز از غُـصه‌ات تشویش دارد            داغ تو را در سینه بیش از پیش دارد
سِـنـدی کـافـر بـد زبـانـش نـیـش دارد            روی لبـش دشـنام قـوم و خویش دارد

با ذکـر مـادر درد پـهـلـو می‌کـشـیـدی
داغ حـسن را کـنج زندان می‌چـشیدی

در این قـفـس بال و پری دیـدم؟ ندیدم            جز روضه چـیز دیگـری دیدم؟ ندیـدم
زیـر عـبـایـت پـیـکـری دیـدم؟ نـدیـدم            جـز استـخـوان لاغــری دیـدم؟ نـدیـدم

داغ تو ما را کـشـت ای فرزند زهـرا
عَجِّل وفـاتی خـوانـده‌ای مانـنـد زهـرا

با جوهـر خـون نامـه‌ات توقـیع گردید            انـدوه تو در روضـه‌ها تـوزیع گـردید
آیـه به آیـه سـوره‌ات تـقـطـیـع گـردیـد            در اوج غربت پـیکـرت تشـیـیع گردید

با این همه، تو بی‌کفن ماندی؟ نماندی
آقا! بـدون پـیـرهـن مـانـدی؟ نـمـانـدی

اصلاً تنت آمـاج تـیغ و نـیـزه‌هـا شد؟!            از پشت سر رأس تو از پیکر جدا شد؟!
اینگونه دور خیمه‌هایت شر به پا شد؟!            نامـوس تـو راهـیِ شـامـات بـلا شـد؟!

پس هیچ دردی مثل درد کـربلا نیست
پس هیچ داغی داغ شاه سر جدا نیست

نفـسم کـنج قـفـس حـال و هـوایی دارد            پـرم از بی‌پـری و... مـیل رهایی دارد

مثل نی‌نامه شده سینه‌ام از هجر حجاز            نـای نی از نـفـسـم شـور نـوایـی دارد

چـقـدر آه کـشیـدم درو دیـوار گریست            چـقـدر سـنگ صبـورم شـنـوایی دارد

مـی‌رود بـا نـفــسـم تـا بــرسـد بـا آهـم            تـازیـانه به تـنـم سـعی و صفایی دارد

باز شلاق بیاور که سحر نزدیک است            دل شکستن دل شب صوت رسایی دارد

استخوان‌های مرا بین قفـس خُرد کـنید            اسـتخـوان خُـرد شدن نـیز دوایی دارد

دست اما به رگ غـیرت من مگـذارید            ولی افسوس قفـس بی‌سر و پایی دارد

مثل زنجیر کسی همقدم من نشده است            آه تـابــوت بـگـو او چـه وفــایـی دارد

بیت پایانی عمرم شده مضـمون گریز            سـیـنـۀ مـن نـفـسـی کـرب‌و‌بلایی دارد

باز هم روضۀ گودال و زنی زد فریاد            نــزنـیـدش بـه خــداونـد خــدایـی دارد

ما خاک پای حضرت موسی‌ابن جعفریم            در سایه‌سار رحـمت موسی‌ابن جعفریم

داده به ما زیـادتـر از آنـچـه خواسـتـیم            شـرمنـدۀ عـنـایت مـوسـی‌ابن جعـفـریم

مـدیـون لـطـف بـی حد این خـانـواده‌ایم            ما نـوکـران عـترت موسی‌ابن جعفـریم

مـا نـسـل پـشـت نـسـل گـدایــان سـفـرۀ            دولت سـرای عـزت موسی‌ابن جعفریم

ایــثـار او عــقـیـدۀ مـا را درسـت کـرد            ما شـیـعـۀ کـرامت مـوسی‌ابن جعـفریم

با یـاد روضـه‌هـای سـیـه‌چـال سـال‌هـا            گـریه‌کـنان غـربت مـوسی‌ابن جعـفریم

زنجـیر و ساق پا و نم خـاک های سرد            خونین دل از اسارت موسی‌ابن جعفریم

پشت غـزل شکست و قـلم شد عـصای او            هر جا که رفـت، رفـت قـلـم پا به پـای او

بعدش نوشـت از غـم مـردی که می‌رسید            هر شب به گوش سرد زمین، ناله‌های او

مردی کـه در زمـانـۀ ارواح شـب‌پـرست            خـورشید بود و حـبس شدن هم سـزای او

زندانی عجـیب و شـگـفـتی که می‌شـدنـد،            جلادها بــه شــیــفــتــگــی مــبــتــلای او

نقشه شروع شد، دو سه روزی گذشت و زن            ماند و حضور عرشی و حُجب و حیای او

پر شد تمام روح زن از سوز، ضجّه، زجر            از نـاله، نـالـه، نــالـه و از هــای‌هــای او

پس در خودش شکست و شکست و شکست و گفت:            هر که تو نشکـنیش و نـسازیش، وای او!

آن قدر روح خاکی زن در خودش گداخت            تا که طـلای نـاب شـد از کـیـمـیـای او...

احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس            بوی گـل سـرخ است يا  بـوی گـل ياس؟

عالم هـمه تفـسـيـر لبـخـنـد تو ای عـشـق            از بای بـسمِ اللَّه بخـوان تا سيـنِ وَ الـنّاس

باب الحـوائج تـشـنه‌تـر از ديگـران است            اين راز را تـنـهـا تو مـی‌دانـی و عـبـاس

تـاريخ را هـر جــا ورق زد بـاد، ای داد            پايی به زنجير است يا دستی به دستـاس

امّـا تو مـی‌بخـشـی، تـو بـابـای رضـايـی            والكـاظمـينَ الغـيظ وَ العـافـينْ عنِ النّاس

ز موج اشک به چشمم، نگاه زندانی‌ست            درون سیـنه‌ام از غـصّه، آه زنـدانـی‌ست

نه فرصـتی نـه تـوانی که راز دل گـویـم            بیان راز دلــم در نــگــاه زنــدانــی‌ســت

ستاره‌هـا اگـر از آسـمــان فــرو ریــزنـد            بُوَد روا که به زنجیر، ماه زندانی‌ست...

ز تـیرگی، شب و روزش تـفـاوتی نکـنـد            به محبسـی کـه ولـیِ الــه زنــدانــی‌سـت

ز اشک دیـده چـراغی مگـر بر افـروزد            سپـیده‌ای کـه به شـام سـیـاه زنـدانـی‌سـت

خبر دهـیـد به زهـرا که یـوسـف دگـرت            به جُرم ایـنـکه نـدارد گـنـاه زنـدانـی‌ست

عجب فضائل عرشی، عجب کمالی داشت            چه قـدر و منـزلت و جلـوۀ جلالی داشت

به پیش پرتو خورشید، تیر‌گی محو است            سپـیده را چه غـمی گر سیاه‌چـالی داشت

کجاست گر که عبایی از او فقط باقی‌ست            میان شور مناجـات خود چه حالی داشت

نگـشـت مـانع پـرواز او غـل و زنـجـیـر            برای سیر و سلوکش همیـشه بالی داشت

چــراغ خـلـوت او بـود ذکــر یـا قــدوس            که آن حـقـیـقـت روشـن دل زلالی داشت

نـبـود غــافـل از انــدیـشـۀ خــداجــویــی            به قدر فرصت گـل‌ها اگر مجـالی داشت

به گردنی که نشد خم، به پیش ظلم و ستم            ز بـاغ سرخ شهادت عجب مـدالی داشت

تــمـام زنــدگـی او قــیـام بــود و جــهـاد            چه روزهای عزیزی، چه ماه و سالی داشت

از آن دعا که به لب داشت در شب هجران            امـیـد روشـنـی و مــژدۀ وصـالـی داشت

غمی ویران‌تر از بغض گلو افتاده در جانش            بزرگی که زبانزد بود در این شهر ايمانش

کسی که از خلیفه تا گدای کوچه‌گرد شهر            نمک‌پرورده بود از سفره‌های فضل و احسانش

به حکمت، آیه آیه از لبش والعصر جاری بود            به رحمت، هر سحر فوج ملک بودند مهمانش

سكوت اشک زهرا بود و باید خواند دریایش            شکوه نام حیدر بود و باید خواند طوفانش

کسی از پشت این در دست خالی برنمی‌گردد            مگر بخشیده باشد حضرت موسی دوچندانش

به عطر ربنـای جـاری بـیـن قـنـوت خود            بهـشـتی آفـریـده گـوشـۀ تـاریک زنـدانش

نگاهش قبلهٔ خورشید و از زیبایی‌اش این بس            بگویم هـست مـاه آسـمـان آئـیـنـه‌گردانـش

دلش آشفته‌تر از تشنه کامی‌های عاشوراست            عطش پشت عطش می‌ریزد از لب‌های عطشانش

گلو می‌داند این بغض نفس‌گیر صدایش را            که حتی کوه باشد می‌کند این داغ ویرانش

حس می‌شود همواره عـطر ربّنا از تو            آکنده شد زندان هـارون، از خـدا از تو

در پهنۀ سجاده، ای خـورشید عالم‌تاب!            انگار که چیزی نمانـده جز عـبا از تو

افطار شد؛ خورشید آمد خاکبوسی کرد            لـب‌تـشـنـه‌ای و می‌تـرواد کـربلا از تو

هر قـدر دشـنامت دهد هـرچه بـیازارد            پاسخ نمی‌گـیرد نگهـبان جز دعا از تو

حتی شده دلبـسته‌ات هر حـلـقۀ زنجـیر            آن‌گونه که آسان نخواهد شد جدا از تو

زنـدانـی دنـیـا شدم، مـولا دعـایـم کـن!            باب الحـوائج خواستم تـنها تو را از تو

جهان را، بی‌کران را، جن و انسان را دعا کردی            زمین را، آسمان را، ابر و باران را دعا کردی

تـمامِ مـردمِ ایران سـرِ خـوانِ شما هـستـند            که هم شیراز، هم قم، هم خراسان را دعا کردی

اثر کرده دعایت در زنی آوازه‌خوان حتی            و این یعـنی تمامِ روسیاهان را دعا کردی

مبادا آن‌که دِینی باشد از زنجیر بر دوشت            غل و زنجیر را، دیوارِ زندان را دعا کردی

به ضربِ تازیانه روزه‌ات را باز‌ می‌کردند            تو اما قبلِ افـطارت نگهبان را دعا کردی

حلـقه می‌بـستـند دور گردنت زنجیرها            غرق خون بودند با پیراهنت زنجیرها

از طواف زخم پاهایات که فارغ می‌شدند            سجـده می‌کردند روی دامنت زنجیرها

انعکـاس اللهی و حتی تو را در بند هم            می‌پرستـیـدند مثـل دشـمنت، زنجـیرها

 زیـر بار ضـربۀ شـلاق می‌افـتـادی و            نـاله می‌کـردند با لـرز تـنت، زنجیرها

چارده سال است بی‌تابانه آمین گفته‌اند            با دَم عجـل وفـاتی گـفـتـنت زنجـیـرها

مثل عشاقی که می‌سوزند هنگام وداع            وا نمی‌کردند دست از گردنت زنجیرها

با روضه خوان و سینه زن و خادم آمدیم            در مجـلس عـزای تو یا کـاظـم آمدیم

شکـر خـدا که دور نـبـودیـم از شـمـا            در روضـه‌ها و مجـلـستان دائم آمدیم

گر دور هـم شـدیم دمـی از کـنـارتان            اما دوبـاره خـسـتـه دل و نـادم آمـدیم

مهـدی سیاهـپـوش عـزای شما شد و            ما بـهـر تـسـلـیـت به دل قـائـم آمـدیـم

ما از همان ازل همه در بندتان شدیم

هـمـسایه‌هـای خـانـۀ فـرزنـدتان شدیم

ای وای من شکسته پر و بال بودی و            عمری اسیـر کـنج سیه چال بودی و

هـر روز روزه بـودی و امـا دم اذان            در زیـر تـازیـانه تو پـامـال بـودی و

یک روز و ماه و سال روا نیست این جفا            تو چندین بـهـار به این حـال بودی و

گاهی به یاد مـادر خود بین کـوچه‌ها            گاهی به یاد زینب و گـودال بودی و

عمری غریب در دل زندان تو زیستی

هر شب برای جد غـریبت گـریـستی

زنـدان کجا و تو، تـو کجا تـازیـانه‌ها            از تـازیانه مانـده به جـسمت نشانه‌ها

زنـجـیر روی گردن مولا چه می‌کند            مجروح گشته گردن و زخمیست شانه‌ها

تاریک بود و تا که تو را بی‌هوا زدند            آتـش کـشـیـد از دل زهــرا زبـانـه‌هـا

با هر بهانه‌ای ز تو حرمت شکسته شد            مویت سپـیـد گـشت به دست بهـانه‌ها

زهـرا غـمین تو، تو پـریـشان فاطمه

مظـلـوم مثل دیگـر عـزیـزان فـاطمه

گـیرم به اشک، درد دلـم را دوا کـنم            با سندی ابن شاهک و سیلی چها کنم

خـلّـصنی یـا ربـم شده عجّـل وفـاتـیـم            چون فاطمه به مرگ خود امشب دعا کنم

پا سوی قـبـله کردم و دیده هـنـوز نه            تا آنکه یک نظـر به سوی کربلا کنم

هم آرزوی مرگ کنم هر شبانه روز            هــم آرزوی دیــدن روی رضـا کـنـم

عالم به غصه و محـنـم گریه می‌کـند

زنجـیر هم به زخـم تـنم گریه می‌کند

قـلب تو در این گـوشۀ دلگـیر گرفته            دیگر نفـست را غـل و زنجیر گرفته

اصلاً غـم عـالم ز تو تـأثـیـر گـرفـته            این حصر، جوانی ز تو ای پیر گرفته

در کنج سیه چال، یکی، روز و شبت بود

یا حـیـدر و یا فـاطـمه دائـم به لـبت بود

شد گوشۀ زندان تو محـراب عبادات            نه هم سخـنی داشـته‌ایّ و نه ملاقـات

وقت سحر و وقت دعا وقت مناجات            کردی طلبِ مرگِ خود ای قبلۀ حاجات

از زهر جفا یوسف زهرا تنِ تو سوخت

کنعان به امید تو و برگـشتن تو سوخت

ای کاش که می‌شد که ببینی پسرت را            تسکین بدهی بلکه تو زخم جگرت را

با ضـربۀ شـلّاق شکـسـتـند پـرت را            زنجـیـر هم آزرده تنِ مخـتصرت را

دل سوخت به احـوال تو ای سید مظلوم

مظلـومـیـتـت بود ز چـشـمان تو معـلوم

بر تخته روان با دل غمگین شده‌ای تو            مشمول دعای شب و آمین شده‌ای تو

زیر غل و زنجیر چه سنگین شده‌ای تو            بعد از دو سه روز آه؛ که تدفین شده‌ای تو

هرکس که تو را دید روی لب سخنی داشت

میگفت چه خوب است که جسمش کفنی داشت

یک بارِ دگر مجـلـس ما کـربـبلا شد            حـرف غـم پـیـراهـن شـاه شـهـدا شد

ای وای سرِ حضرت ارباب جـدا شد            زنـدان بـلا خـتـم بـه گـودال بـلا شـد

خوب است نشد بعد شهادت سرِ تو قطع

انـگـشت نشد از پی انگـشـتـر تـو قـطع

تـمام حجـم تـنت زیر یک عـبا مانده            به روی پهلوی تو چند جای پا مانده

نـفـس کـشـیده‌ای و بـنـد آمده نَـفَـست            به سینه‌ات چقدَر استخوان، رها مانده

خـدا کـند تو دگر مثـل فـاطمه نشوی            خـدای، رحـم کـنـد بر تنِ بجـا مانـده

به سجده می‌روی و مثل بید می‌لرزی            قـیـام کن کـه تـسـلّای ربّـنــا مــانـده

هوای غربتِ زندان که جای خود دارد            نگـاه یک زنِ رقّـاص بـی‌حـیا مانـده

به‌ فرض‌ هم‌ که ‌خودت از جهان، خلاص‌ شوی            هنوز، غربتِ معصومه و رضا مانده

کمی اگر غُل و زنجـیرها امان بدهد            صدا هنوز در این اشکِ بی صدا مانده

دوباره روضۀ جانسوز پنج تن داری            بخوان که روضۀ مکشوفِ کربلا مانده

بخوان که شمر، نشسته به سینه‌ای خسته            اگرچه سینه شکـسته ولی صدا مانده

غربت رسید و داغ حرم را زیاد کرد            بـاران چـشـم‌هـای تـرم را زیـاد کـرد

آه از نـهـاد سرد سـیـه چـال می‌کـشـم            آن جـا کـه آه بـی‌اثــرم را زیـاد کـرد

مـن بـا اذان نـالـه‌ام افــطـار مـی‌کـنـم            شلاق؛ زخـم بـال و پـرم را زیاد کرد

چه بی‌ملاحضه به تـنم ضربه می‌زند            درد نـشـسـته بـر کـمـرم را زیاد کرد

صبح، از بی‌رحمی بسیار زندانبان من            تیره‌تر از ظلمت شام است در چشمان من

آتـش تنهـایی‌ام را شـعـله‌ور تر می‌کـند            اشک وقتی می‌چکد از دیدۀ گریان من

قـتـلـگـاه مـادر مـن خـانـۀ او شـد اگـر            قـتلگاه من هم آخـر می‌شود زنـدان من

ارثم از عجّل وفـاتی گفـتن او این شده            دوست دارم زودتر از تن درآید جان من

چند وقتی می‌شود که موقع افـطاری‌ام             خوردن خون جگر شد سهم آب و نان من

آنچنان لاغر شدم در کُنج این مطموره که            نیست دیگر پیکرم یک لحظه به فرمان من

مثل آن مظلومه که در گوشۀ ویرانه مُرد            دخترم دِق می‌کند از غُصّۀ هجران من

زَهر هارون کارگر شد از جگر چیزی نماند            شرحه شرحه شد خدایا سینۀ سوزان من

آب میخواهم ولی حالا که ظرف آب نیست            وا ذبیحا، نقش بسته بر لبِ‌ عشطان من

تازه وقتی می‌روم بر شانۀهای دشمنان            خـلق می‌سوزند از انـدوه بی‌پایـان من

کیست این مرد که اوصاف پیمبر دارد            از قدم تا به سرش هیبت حـیـدر دارد

بی‌عصا آمده و حضرت موسی شده است            ریشه در سلسلۀ حضرت جعـفر دارد

بی‌سبب نیست اگر حـاجت ما را داده            به لـبـش زمـزمـۀ سـورۀ کـوثـر دارد

دلم از سوز غمش در تب و تاب افتاده            دلم از سـوز غـمـش داغ مکـرّر دارد

چند وقتی است که دنبال اجل می‌گردد            کـنـج زنـدان بـلا روضـۀ مــادر دارد

پیکـرش از چه چنین بین گـذر افـتاده            یک نفر نیست تنش را ز زمین بر دارد

لا اقـل چـنـد کـفـن بهر تـنـش آوردنـد            شکرحق روی تن سوخته‌اش سر دارد

پـسـرش آمـده بــالای سـرش امـا بـاز            روضه خوان دل من روضۀ اکبر دارد

همه جا را تن صد چاک عـلی می‌بینم            بس که در پیکر خود زخم ز خنجر دارد

صاحب فضل چرا کنج قفس محبوسی            در سیه چالی و با سلـسله‌ها مأنـوسی

این سیه چال همان آرزوی قلبی توست            حـال مشغـول دم یـا رب و یا قـدّوسی

گشت تسبیح تو صد دانه زنجـیـر بـلا            تو به هرحال که باشی پدر قـقـنوسی

دست و پایت شده سرد،آب شده ارکانت            پای تا سر تو سبک تر ز پر طاووسی

گاه در آرزوی دیدن معـصومـه‌ای و            گاه در فکر غریبی رضا در طوسی

با سرانگشت روی خاک رضا را بنویس            تا که روشن شود از نام پسر فانوسی

نه مشخص شده روزت نه مشخص شامت            نـه اذانـی نه نـوایـی نـه دم نـاقـوسـی

آه از سندی شاهک که دلت را آزرد            تـو زلالـی و اسـیـر پـسر منـحـوسـی

تشنه لب بودی و دشمن به عزایت خندید            او نـفـهـمـیـد که تو زاده اقـیـانـوسـی

کسی که گردش چشمش مدار دنیا بود            دمش مسیح و نگاهش بهشت رویا بود

وجـاهـت نـبـوی از شمـایـلـش پـیدا            تـمـام دلـخـوشـی دودمـان طـه بـود

تـمـامی سکـنـاتـش نـشانـۀ رحـمـت            ادامـۀ بــرکــات وجــود مــولا بـود

درست مـثـل نـگـاه مـحـبـت زهـرا            عنایـتـش به دل عـاشقـان شیـدا بود

ابوالکریم ِکریم و ابوالرئوفِ رئوف            مسیر آمد و رفـتـش پُر از تـمنّا بود

صبور بود و تجـلیِّ کاظمین الغـیظ            کرامت حَسن از خُلق او هویدا بود

نیاز نیست بگویم چه روی ماهی داشت            قدش قیامت و ابروی او مصلّا بود

کنار سفرۀ این مرد مهربان هر روز            برای هرچه گرفتار خسته جان،جا بود

کسی که شرح کمی از فضائلش گفتم            جناب باب حـوائج؛ امام موسی بود

بلای شیعه خرید و به کنج زندان رفت            ز بسکه خوب و رئوف و رحیم و آقا بود

سیاه چاله کجا و بهشت عـاطـفـه‌ها            بهار داد به دنیای این و آن تا... بود

تمام قد به حضور خدای عز و جل            قیام داشت و سرشار از تقاضا بود

ابوالغریبِ غریب و ابوالشّهیدِ شهید            شهادتش همۀ روضه‌های گـویا بود

چگونه روضه بخوانم از این غریبی که            پناه هر چه گدای غریب و تنها بود

اسیر سلسله پا و، اسیـر غـل دستش            و کار دشمن او خـنده و تـماشا بود

چه آمده به سرش که شکسته می‌نالید            میان دست قنوتش دعای زهـرا بود

چگونه روضه بخوانم؟ اجازه مادر جان!            حرامزاده‌ای آمد که زشت سیما بود

دوباره معبر تنگ و نگاه خون آلود            دوباره دست کسی روی ماه بالا بود

دوباره آه، کسی روی خاک می‌غلطید            کسی که حجت پروردگار یکتا بود

لبـش گهی به دم آه ... آه معـصومه            گهی به نغمۀ قدسی یا رضا وا بود

چه قدر پشت سر او کفن فراهم شد            چه چشمها که در آن روز داغ دریا بود

گریز می‌زنم اینجا به روضه‌هایی سخت            نمی‌شود که در این لحظه‌ها شکیبا بود

دلـم گـرفـتـه برای شهـیـد عـاشـورا            همانکه زینت دوش جناب طـه بود

جـراحت تن او مثل سیّـد سـجـاد...            ز پشت حلـقۀ زنجـیر کـینه پیدا بود

همانکه گوشۀ گودال تشنه و زخمی            به پیش دیدۀ خواهر فتاده از پا بود

همانکه لحظۀ نحر گلوی حق گویش            حریم کنگرۀ عرش غرق غوغا بود

همان که بر سر غارت نمودن بدنش            میان چـند حـرامیِّ پـست دعـوا بود

همانکه بر سر نیزه سرش نشست و شکست            تنش بدون کفن روی خاک صحرا بود